Bay Pas'ı beklerken
Bu fotoğraflar Annemin 4 Ağustos 2013'de Saros'da kalp krizi geçirmesiyle başlayan ve İstanbul'da nihayetlenen tuhaf bir sürece aittir.
Bu süreçte ve sonrasında yardım eden dostlarım bunu okuduklarında lütfen alınmasınlar. Onlara gerçekten minnetarım, her zaman dualarımda olacaklar. Varlıklarıyla nasıl destek olduklarını belki de yazımı okuduklarında daha iyi anlayacaklar.
O tuhaf günlerde sanki ucunda ışık gözükmeyen bir mağaradaydık ve çıkış yolunu bulabilecek kişi de sadece bendim. Bir sürü soru vardı cevaplanacak. Birileri cevaplasın istiyordum, şöyle yap desin, benim yerime karar versin. Kararlarıma kimsenin karışmasını istemeyen ben, birileri benim yerime karar versin istiyordum işte ! Tabi kimse benim yerime bir karar vermedi...
Çanakkale'deki hastanede 10 gün, İstanbul'daki hastanede 7 gün Bay Pas'ı bekledik. Sonrasında Bay Pas'ın ettikleri geçsin diye bekledik. Yavaş yavaş sorular cevap buldu, o gözükmeyen ışık gittikçe belirginleşti ve biz o mağaradan çıktık.
Bu bekleyişte beni özgürleştirdiğini düşündüğüm yalnızlığımla yüzleştim. Çektiğim fotoğraflarda sanki bu yüzleşmenin bir hikayesi olmuş.
Fotoğrafları çekerken tabi ki bunları düşünerek çekmedim. Hangi iç güdüyle çektiğimi de bilmiyorum. Elimde cep telefonum beklerken çekip durmuşum. Bunları paylaşacağımı da hiç düşünmüyordum. Ama...
Paylaşınca azalan nedir ? Hiçbir şey...
Kalp krizinden bir gün önce...
Bu fotoğraflar Annemin 4 Ağustos 2013'de Saros'da kalp krizi geçirmesiyle başlayan ve İstanbul'da nihayetlenen tuhaf bir sürece aittir.
Bu süreçte ve sonrasında yardım eden dostlarım bunu okuduklarında lütfen alınmasınlar. Onlara gerçekten minnetarım, her zaman dualarımda olacaklar. Varlıklarıyla nasıl destek olduklarını belki de yazımı okuduklarında daha iyi anlayacaklar.
O tuhaf günlerde sanki ucunda ışık gözükmeyen bir mağaradaydık ve çıkış yolunu bulabilecek kişi de sadece bendim. Bir sürü soru vardı cevaplanacak. Birileri cevaplasın istiyordum, şöyle yap desin, benim yerime karar versin. Kararlarıma kimsenin karışmasını istemeyen ben, birileri benim yerime karar versin istiyordum işte ! Tabi kimse benim yerime bir karar vermedi...
Çanakkale'deki hastanede 10 gün, İstanbul'daki hastanede 7 gün Bay Pas'ı bekledik. Sonrasında Bay Pas'ın ettikleri geçsin diye bekledik. Yavaş yavaş sorular cevap buldu, o gözükmeyen ışık gittikçe belirginleşti ve biz o mağaradan çıktık.
Bu bekleyişte beni özgürleştirdiğini düşündüğüm yalnızlığımla yüzleştim. Çektiğim fotoğraflarda sanki bu yüzleşmenin bir hikayesi olmuş.
Fotoğrafları çekerken tabi ki bunları düşünerek çekmedim. Hangi iç güdüyle çektiğimi de bilmiyorum. Elimde cep telefonum beklerken çekip durmuşum. Bunları paylaşacağımı da hiç düşünmüyordum. Ama...
Paylaşınca azalan nedir ? Hiçbir şey...
